Η διαμαρτυρία των ΠοδηΛάτρεων για τα τραπεζοκαθίσματα έδειξε ολοφάνερα ένα πράγμα.
Η νομοθεσία, οι φορείς και όλοι οι «αρμόδιοι» έχουν στήσει ένα υπέροχο σύστημα για να μπάλωνουν την έλλειψη βούλησηςΗ.
Όταν ο αντιδήμαρχος Νίκος Ξυνίδης κατέβηκε στον κόσμο, προσπάθησε να περιγράψει μια δαιδαλώδη νομοθεσία και διαδικασία ελέγχου για να μας δείξει ότι δεν μπορούν να κουμαντάρουν το πρόβλημα.
- Γιατί όμως δεν μπορείτε να αφαιρέσετε παράνομα τραπεζοκαθίσματα;
- Επειδή ενδιάμεσα των προστίμων
μεσολαβούν βεβαιώσεις παράβασης (άρα
και τρενάρισμα γραφειοκρατικών
διαδικασιών) μέχρι να περάσει η σαιζόν;
Αυτό το παρασκήνιο μπορούμε να το δεχτούμε ως δεδομένο και μετά να νιώθουμε ανήμποροι να τηρήσουμε τα αυτονόητα;
- Γίνεται να καταλαμβάνονται πεζοδρόμια και να κατεβαίνουμε στην άσφαλτο;
- Γίνεται να ξεπατώνονται παγκάκια;
- Γίνεται να πίνουμε φραπέ και να τρώμε ντάκους στα 40 εκατοστά από ιστορικό μνημείο;
- Γίνεται να πέφτουμε πάνω σε παντόφλες,
καπέλα και βερμούδες επειδή ο
καταστηματάρχης έχει ξάδερφο στο δήμο
και μπάρμπα στο υγειονομικό;
Ξεκινήστε το αυτονόητο και επιτέλους να έρθετε σε σύγκρουση με τους επιχειρηματίες.
Το κλάψιμο τύπου: «10 οικογένειες θα έχουν άνεργο αν με κλείσετε» δεν περνάνε πια. Δε θέλουμε να κλείσουν οι επιχειρήσεις, να μαζευτούν θέλουμε.
Δεν είναι ζούγκλα η πόλη όπου όποιος έχει μεγαλύτερο μέσο επιβιώνει. Ο μικρός μαγαζάτορας που δεν τολμάει να παρανομήσει δεν είναι ηλίθιος ούτε πρέπει να είναι καταδικασμένος.
Στην τελική, αν δεν μπορείτε να επιβάλετε το νόμο, παραιτηθείτε.
Να ξέρουμε ότι κουμάντο κάνουν τα συμφέροντα και η μαφία της πόλης. Αν δε μπορείτε να επιβληθείτε μην αφήσετε να ταυτιστεί η παρακμή της πόλης με εσάς.
- Θέλω πίσω την πόλη μου.
- Θέλω χώρο.
- Θέλω δικαιοσύνη.
- Θέλω αισθητική.
- Θέλω να δω ανάπηρους ξανά στους δρόμους.
- Θέλω να δω παιδιά να παίζουν στις πλατείες.
- Θέλω να συνεβρεθώ με φίλους χωρίς
να παραγγείλω.
Γράφει η Despina Anni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου